1 અને એમ થયું કે ઇસહાક વૃધ્ધ થયો, ને તેની આંખનું તેજ એટલું બધું ફાટી ગયું કે તે દેખી શકતો ન હતો, ત્યારે તેણે પોતાના મોટા દિકરા એસાવને બોલાવીને કહ્યું, “મારા દિકરા એસાવને બોલાવીને કહ્યું, “મારા દિકરા;” અને તેણે કહ્યું; હું આ રહ્યો.”
2 અને તેણે કહ્યું, “જો હવે હું વૃધ્ધ થયો છું, મારો મરવાનો દિવસ હું નથી જાણતો.
3 માટે હવે તું તારાં હથિયાર, એટલે તારો ભાથો તથા ધનુષ્ય લઈને જંગલમાં જા, ને મારે માટે શિકાર મારી લાવ.
4 અને મને ભાવે છે તેવું સ્વાદિષ્ટ ખાવાનું તું મારે માટે તૈયાર કર, ને મારી પાસે લાવ કે, હું ખાઉં, અને મરવા અગાઉ મારો જીવ તને આશીર્વાદ આપે.”
5 અને ઇસહાક તેના દિકરા એસાવની સાથે બોલતો હતો, ત્યારે રિબકાએ સાંભળ્યું. અને એસાવ શિકાર મારી લાવવા માટે જંગલમાં ગયો.
6 અને રિબકાએ પોતાના દિકરા યાકૂબને કહ્યું, “જો, તારા ભાઈ એસાવની સાથે તારા પિતાને એમ બોલતાં સાંભળ્યા કે,
7 ‘તું શિકાર કરી લાવીને મારે માટે સ્વાદિષ્ટ ખાવાનું તૈયાર કર કે, હું ખાઉં, ને મરવા અગાઉ યહોવાની આગળ હું તને આશીર્વાદ આપું.’
8 હવે, મારા દિકરા, તને હું આજ્ઞા આપું, તે પ્રમાણે મારું કહ્યું કર.
9 હવે તું ટોળામાં જા, ને તેમાંથી બકરીનાં બે સારાં લવારાં મારી પાસે લાવ; અને તેઓનું તારા પિતાને ભાવે છે તેવું સ્વાદિષ્ટ ખાવાનું હું તેમને માટે તૈયાર કરીશ;
10 અને તે તારા પિતાની આગળ મૂકજે કે, તે ખાઈને પોતાના મરણ અગાઉ તને આશીર્વાદ આપે.”
11 અને યાકૂબે પોતાની મા રિબકાને કહ્યું, “જો, મારો ભાઈ એસાવ કેશી માણસ છે, ને હું તો સુંવાળો માણસ છું.
12 કદાચ મારા પિતા મારા પર હાથ ફેરવે ને હું તેમને ઠગનારાના સરખો દેખાઉં. અને હું આશીર્વાદ તો નહિ, પણ શાપ મારે માથે લાવું.”
13 અને તેની માએ તેને કહ્યું, “મારા દિકરા, તે શાપ મારા પર આવો. માત્ર મારું કહેવું માન, ને જઈને મારે માટે તેઓને લાવ.”
14 અને તેણે જ ઈને તે લીધાં, ને તેની માની પાસે લાવ્યો; અને તેના પિતાને ભાવતું હતું એવું સ્વાદિષ્ટ ખાવાનું તેની માએ તૈયાર કર્યું.
15 અને રિબકાએ તેના જ્યેષ્ઠ દિકરા એસાવનાં સારાં સારાં કપડાં જે તેની પાસે ઘરમાં હતાં તે લઈને તેના નાના દિકરા યાકૂબને પહેરાવ્યા;
16 અને તેના હાથ પર તથા તેના ગળાના કેશરહિત ભાગ પર તેણે બકરીનાં લવારાંનાં ચામડાં બાંધ્યાં.
17 અને સ્વાદિષ્ટ ખાવાનું તથા રોટલી જે તેણે તૈયાર કર્યા હતાં તે તેના દિકરા યાકૂબના હાથમાં આપ્યાં.
18 અને યાકૂબે પોતાના પિતા પાસે જ ઈને કહ્યું, “મારા પિતા” તેણે કહ્યું, “જો” હું આ રહ્યો; મારા દિકરા, તું કોણ છે?”
19 અને યાકૂબે પોતાના પિતાને કહ્યું, “હું એસાવ તમારો જ્યેષ્ઠ દિકરો છું; જેમ તમે મને કહ્યું હતું, તેમ મેં કર્યું છે; હું વિનંતી કરું છું કે બેઠા થઈને મારો શિકાર ખાઓ કે, તમારો જીવ મને આશીર્વાદ આપે.”
20 અને ઇસહાકે પોતાના દિકરાને કહ્યું, “મારા દિકરા, આટલામાં તને કેવી રીતે મળ્યું?” અને તેણે કહ્યું, “યહોવા તમારા ઈશ્વરે મને લાવી આપ્યું.”
21 અને ઇસહાકે યાકૂબને કહ્યું, “મારા દિકરા, પાસે આવ કે, હું તને અડકી જોઉં કે તું જ મારો દિકરો એસાવ છે કે નહિ.”
22 અને યાકૂબ તેના પિતા ઇસહાકની પાસે ગયો. અને તે તેને અડક્યો, ને કહ્યું કે, “સાદ તો યાકૂબનો સાદ છે ખરો; પણ હાથ તો એસાવના હાથ છે.”
23 અને તેના હાથ તેના ભાઈ એસાવના સરખા કેશી હતા, માટે તેને તેણે ઓળખ્યો નહિ; અને ઇસહાકે તેને આશીર્વાદ આપ્યો.
24 અને તેણે કહ્યું, “શું તું મારો દિકરો એસાવ જ છે?” યાકૂબે કહ્યું, “એ જ.”
25 અને ઇસહાકે કહ્યું, “એ મારી પાસે લાવ કે, હું મારા દિકરાનો શિકાર ખાઉં કે, મારો જીવ તને આશીર્વાદ આપે.” અને યાકૂબ તેની પાસે લાવ્યો, ને તેણે ખાધું; અને યાકૂબ તેને માટે દ્રાક્ષારસ લાવ્યો. ને તેણે પીધો.
26 અને તેના પિતા ઇસહાકે તેને કહ્યું, “મારા દિકરા, હવે પાસે આવ ને મને ચૂમ.”
27 અને તે પાસે આવીને તેને ચૂમ્યો. અને ઇસહાકે તેનાં લૂગડાંની વાસ લીધી, ને તેણે તેને આશીર્વાદ આપ્યો, ને કહ્યું, જો, યહોવાથી આશીર્વાદ પામેલા ખેતરની વાસ સરખી મારા દિકરાની વાસ છે.
28 માટે ઈશ્વર તને આકાશનું ઝાકળ, ને પૃથ્વીની રસાળ જગા, તથા પુષ્કળ ધાન્ય તથા દ્રાક્ષારસ આપો.
29 લોકો તારી સેવા કરો, ને દેશજાતિઓ તારી આગળ નમો; તારા ભાઈઓનો ધણી થા, ને તારી માના દિકરા તારી આગળ નમો; જે હરેક તને શાપ આપે તે શાપિત થાય, ને જે તને આશીર્વાદ આપે તે આશીર્વાદ પામે.”
30 અને એમ થયું કે જયારે ઇસહાક યાકૂબને આશીર્વાદ આપી રહ્યો, ને યાકૂઅ પોતાના પિતા ઇસહાસની આગળ બહાર ગયો, તે જ સમયે તેનો ભાઈ એસાવ શિકાર કરવા પરથી પાછો આવ્યો.
31 અને તે પણ સ્વાદિષ્ટ ખાવાનું તૈયાર કરીને તેના પિતાની પાસે લાવ્યો. અને તેના પિતાને કહ્યું, “મારો પિતા ઊઠો, ને તમારા દિકરાનો શિકાર ખાઓ કે, તમારો જીવ મને આશીર્વાદ આપે.”
32 અને તેના પિતા ઇસહાકે તેને કહ્યું, “તું કોણ?” અને તે બોલ્યોમ “હું તમારો જયેષ્ઠ દીકરો એસાવ છું.”
33 અને ઇસહાક બહુ થરથર ધ્રૂજ્યો, ને બોલ્યો ‘ત્યારે જે શિકાર મારીને મારી પાસે લાવ્યો હતો તે કોણ? તે સર્વમાંથી તારા આવ્યા અગાઉ મેં ખાધું, ને તેને આશીર્વાદ આપ્યો; અને તે આશીર્વાદિત થશે પણ ખરો.”
34 અને એસાવે પોતાના પિતાની વાત સાંભળી, ત્યારે તે બહુ મોટી તથા કારમી બૂમ પાડીને રડયો, ને પોતાના પિતાને કહ્યું, “મારા પિતા, મને, હા, મને પણ આશીર્વાદ આપો.”
35 અને ઇસહાકે તેને કહ્યું, “તારા ભાઈએ આવી ને ધૂર્તતાથી તારો આશીર્વાદ લઈ લીધો છે.”
36 અને એસાવે તેને કહ્યું, “શું તેનું નામ યાકૂબ ઠીક નથી પાડયું? કેમ કે તેણે બે વાર મને છેતર્યો છે; તેણે મારું જયેષ્ઠપણું લઈ લીધું; અને હવે, જુઓ, તેણે મારો આશીર્વાદ પણ લઈ લીધો છે.” અને તેણે કહ્યું, “શું તમે મારે માટે કંઈપણ આશીર્વાદ રાખ્યો નથી?”
37 અને ઇસહાકે ઉત્તર આપીને એસાવને કહ્યું, “જો, મેં તેને તારો ધણી કર્યો છે, ને તેના સર્વ ભાઈઓ તેના દાસો થવાને માટે મેં તેને આપ્યાં છે; અને પોષણને માટે ધાન્ય તથા દ્રાક્ષારસ મેં તેને આપ્યાં છે. અને હવે, મારા દિકરા, હું તારે માટે શું કરું?”
38 અને એસાવે પોતાના પિતાને કહ્યું, “મારા પિતા, શું તમારી પાસે કેવળ એક જ આશીર્વાદ છે? મારા પિતા, મને, હા, મને પણ આશીર્વાદ આપો.” અને એસાવ પોક મૂકીને રડયો.
39 અને તેના પિતા ઇસહાકે તેને ઉત્તર આપીને કહ્યું, “જો, પૃથ્વીની પુષ્ટિથી તથા ઉપરના આકાશના ઝાકળથી તારો વાસો દૂર રહેશે
40 અને તું તારી તરવારથી જીવશે, ને તું તારા ભાઈની સેવા કરશે; પણ એમ થશે કે, જ્યારે તું છૂટી જશે, ત્યારે તું તારી ગરદન પરથી તેની ઝૂસંરી કાઢી નાખશે.”
41 અને યાકૂબને તેના પિતાએ આશીર્વાદ આપ્યો હતો તે આશીર્વાદને કારણે એસાવે યાકૂબનો દ્વેષ કર્યો. અને એસાવે મનમાં કહ્યું, “મારા પિતાને માટે શોકના દિવસ પાસે છે; ત્યારે હું મારા ભાઈ યાકૂબને મારી નાંખીશ.”
42 અને રિબકાને તેના જયેષ્ઠ દિકરા એસાવનીઇ એ વાત કહેવામાં આવી. અને તેણે પોતાના નાના દિકરા યાકૂબને તેડી મંગાવ્યો, ને તેને કહ્યું, “જો, તારો ભાઈ એસાવ તને મારી નાખવાનું ધારીને તારા વિષે પોતાના મનને શાંત પાડે છે.
43 માટે હવે, મારા દિકરા, મારી વાત માન; અને ઊઠીને મારા ભાઇ લાબાનની પાસે હારાનમાં નાસી જા.
44 અને તારા ભાઈનો ક્રોધ તારા પરથી ઊતરે નહિ ત્યાં સુધી થોડા દિવસ તેની પાસે રહે;
45 તારા ભાઈનો ક્રોધ તારા પરથી ઊતરે, ને તેને તેં જે કર્યું છે તે તે વીસરી જાય, ત્યારે હું તને ત્યાંથી તેડાવીશ; એક જ દિવસે તમ બન્નેથી હું કેમ વિયોગી થાઉં?”
46 અને રિબકાએ ઇસહાકને કહ્યું, “હેથની દીકરીઓના કારણથી હું જીવવાથી કંટાળી ગઈ છું:આ હેથની દીકરીઓ જેવી જો યાકૂબ દેશની દીકરીઓમાંથી પત્ની કરે, તો મારે જીવવું શા કામનું?”